Ambon - Zondag 24 juli 2011

Vandaag gaan we naar Waai, naar mijn grootouders graf en bij wat familieleden langs. We hebben 2 auto’s …. Wanneer ik auto’s schrijf bedoel ik eigenlijk van die kleine busjes.

Wie gaan er allemaal mee? Oom Janes, Stanley, Simon, Saar K, oom Dicky, Elva, Iaan en ik. Later voegt Jeanny zich nog bij ons.

Dus eerst rijden we naar Halong om Elva en Iaan op te halen. Elva is blij!

We zetten onze toch voort naar Waai, dwars door de bergen. Ik blijf het een mooie tocht vinden.

In Waai een aantal tussenstops, omdat Saar iets moet afgeven bij verschillende families. Daarna naar het graf. Dit blijft een beetje gek ritueel. Met z’n allen het graf wat opruimen, kletsen en wat glittertjes of zo strooien en foto’s maken. Het is wel gezellig.

Daarna bij tante Gos, tante Oya en oom Coco en bij de moeder van Simon langsgegaan.

We gaan ook nog foto’s maken van het stuk grond in Waai en bij oom Pattimukai langs. Hij heeft een winkel op ons stuk grond staan en dus altijd even gedag zeggen en iets drinken.

Met Simon wat rondgelopen en eens gekeken wat er nou toch allemaal met die grond is gebeurd. Ik wist dat de grond vanaf de straat tot het strand liep, maar merkte vorig jaar al dat het opeens een stuk kleiner was…. Nog steeds groot hoor. Oom Janes die samen met zijn broers en zusjes ook bij mijn grootouders hebben gewoond weet te vertellen dat de grond tot aan het strand loopt. Dan vertelt oom P dat de grond is verdeeld en dat er huizen op staan…. was geloof ik niet een leuk onderwerp.

Ik loop wel even met Simon tot aan het strand om te kijken hoe het eruitziet. Ach ja, vreemde situatie, maar laat die mensen er gelukkig zijn….

Het stuk grond dat er nog over is, is groot genoeg voor andere dingen…. dus is wel prima zo. Ik bemoei me nergens mee.

Dan gaan we natuurlijk naar de heilige alen….. Inmiddels een hele bezienswaardigheid voor de hedendaagse toerist. De alen komen uit een grot. Waai heeft volgens zeggen het schoonste water van het hele eiland. Uit een grot stroomt een mooie stroom zuiver, helder water via een waterbassin in een riviertje. Er is een oppasser die op het water tikt met zijn vingers en alsof ze erop getraind zijn komen er reuzenalen tevoorschijn uit de grot. Hij voert de alen rauwe eieren… die door zo’n aal wordt opgeslurpt. Vandaag krijgen ze vis…. Heb dit nog niet eerder gezien….. het zijn altijd eieren. De oppasser vertelt dat ze geen zin hebben in eieren en er al genoeg hebben gehad vandaag…. nou ja zeg…

De legende vertelt dat deze alen verzorgd moeten worden, omdat ze voorouderlijke geesten zouden belichamen.

Ik herinner me het verhaal van een vriend die me jaren geleden vertelde dat ik op een bezoek aan Ambon altijd eerst naar het dorp van mijn voorouders moet gaan en eerst naar de alen. Daar zou ik een ei over mijn schouder moeten gooien en dan maar afwachten….  Zal er een aal komen om deze op te slurpen of niet... Komt er geen aal te voorschijn dan zou ik niet welkom zijn en kan ik beter meteen vertrekken om onheil te voorkomen.

Inmiddels is het alweer een jaar of 22 geleden dat ik voor het eerst op de Molukken was en ik herinner me mijn –wijlen- oom Frans nog.
Ik heb wat -voor mij- zeer essentiële vragen voor hem:
        1. Over welke schouder gooi ik dat ei???? Links of rechts?????
        2. Is het een gekookt of een rauw ei?????
Ik hoor hem nog lachen…. Ik hoef helemaal niets te doen…..  en toch ben ik o zo blij als de alen de eieren opeten die er aan hen gevoerd worden.

Na het bezoek aan de alen vertrekken we weer richting Kota Ambon met de nodige stops.

De eerste stop is bij een restaurant, want inmiddels hebben we honger gekregen en het gesnoep in de auto is voor de meesten niet voldoende. Dat wordt weer smullen dus.

We gaan naar Pintu Kota (Pintu is deur /poort en Kota is stad).  Pintu Kota is de poort van Ambon, een grote rots aan de kust, als herkenningspunt voor schepen. Elva komt met het idee om naar boven te rijden en van bovenaf foto´s te maken. Het is nog een hele rit naar boven, omdat we dwars door de bergen rijden. Boven maken we de nodige foto´s en we lachen wat af. Het is een plek waar jongeren elkaar ontmoeten, voornamelijk verliefde stelletjes. Namen staan gegraveerd in bomen en overal zie je bankjes staan. Elva wordt flink geplaagd door haar opa. Zo leuk om hier aan mee te doen en dat allemaal in het Maleis. Leer steeds meer woorden.

De tocht gaat verder en in Nusalaut moet Simon eerst nog even rujak kopen voor zijn vriendinnetje. Ik snel eruit voor een paar foto´s.

De tocht vervolgt zich naar het strand Namalatu bij Latuhalat. Foto tijd….. had Elva beloofd wat foto´s te maken van haar, dus aan haar om de plekjes uit te zoeken. Het is een beetje haar dag.

Triest om te zien hoeveel dood koraal er is en hoe verwaarloosd dit strand inmiddels is. Jammer, maar wel mooie foto´s geschoten.

Van Namalatu rijden we rechtstreeks naar Ambon om oom Dicky thuis af te zetten en gaan de jongeren….. yes….ik hoor bij de jongeren verder. Inmiddels zijn ook oom Janes, Stanley en Sandra al in Ambon aangekomen en stapt Sandra bij ons in de auto. Eerst halen we Jeanny op (vriendin Simon) voor we verder gaan. Ik ben bekaf…. maar ga vrolijk verder.

We gaan naar het monument van Martha Christina Tiahahu. Het beeld staat op de top van een heuvel van Karang Panjang en geeft zicht over de hele stad. Martha Christina is een verzetsstrijdster, een patriot. Haar vader werd, evenals Pattimura, geëxecuteerd door de Nederlanders. Zelf is ze blijven doorvechten. Uiteindelijk is ze, omdat ze weigerde met de Nederlanders samen te werken, in hongerstaking gegaan na haar gevangenneming en overplaatsing naar Java.

Na dit bezoek wil ik eigenlijk gewoon naar huis, omdat ik helemaal op ben. Ook de anderen hebben het wel gehad voor vandaag en dus gaan we huiswaarts.

Het is een erg mooie, maar eniverende dag geweest.